Tıkanıp Kaldığında Hayat...

[nehir]

Bir yerlerde tikanip kaldiginda hayat, soluk almak guclestiginde, Yuregin susup, mantigin suruklemeye basladiginda ayaklarini, Daglara donmeli yuzunu insan. Yeni patikalar, yeni yollar secmeli, yuregini ferahlatacak; Yeni insanlarla 'tanismali, yeni kesifler yapacak.... Hep isteyip de, bir gun yaparim diye erteledigi ne varsa, Gerceklestirmeyi denemeli! Her gecen gece, olume bir gun daha yaklastigini; zamanin bir nehir, Kendisinin bir sal olup da, O dursa da yolculugun devam ettigini anlamali. Bas dondurucu bir hizla geciyorsa birbirinin ayni gunler, Her aksam ayni can sikintisiyla eve giriliyorsa, Degistirmeye calismali bir seyleri; Kucuk seylerle baslamali belki; ornegin, bir kac durak once inip Servisten, otobusten; yurumeli eve kadar, yuregine takmali gunes gozluklerini; Gordugunu hissedebilmeli! Sagligini kaybedip, olumle yuz yuze gelmeden once, Degerli olabilmeli hayat! I lla buyuk acilar cekmemeli, kucuk mutluluklari fark etmek icin! Baskasinin yerine koyabilmeli kendini; Aglayan birine "gul", inleyen birine "sus" dememeli! Aglayana omuz, inleyene care olabilmeli! Su adaletsiz, merhametsiz dunyaya ayak uydurmamali; Sevgisiz, soysuz kalarak! Dikeni yuzunden hesap sormak yerine gulden, Derin bir soluk alip, hapsetmeli kokusunu icine... Gunesin dogusunu seyretmeli arada bir, seher yeli oksamali saclarini... Karda, yagmurda; sevincine, coskusuna; firtinada boranda; Ofkesine, isyanina ortak olabilmeli doganin! Bir cocugun ilk adimlarinda umudu; bir gencin duslerinde gelecegi; Bir yaslinin hatiralarinda gecmisi gorebilmeli! Calismadan basarmayi, sevmeden sevilmeyi, mutlu etmeden mutlu Olmayi beklememeli! Ama kucuk, ama buyuk; her hayal kirikligi, her aci; Bir firsat yasamdan yeni bir seyler ogrenebilmek icin; kacirmamali! Cunku; hic dusmemissen, el vermezsin kimseye kalkmasi icin, hic Caresiz kalmamissan, dermani olamazsin dertlerin; aglamayi bilmiyorsan, Nesesizdir kahkahalarin; Merhaba dememissen, anlamsizdir elvedalarin... Ne, herkesi dusunmekten kendini, ne; kendini dusunmekten herkesi unutmamali! Bilmeli; cok kisa oldugunu hayatin; hep vermek ya da hep almak icin... Sadece, anlatacak bir seyleri oldugunda degil, Soyleyecek bir sey bulamadiginda da dinleyebilmeli! Akli ve kalbiyle katilabilmeli sohbetlere... Hafizasi olmali insanin; hic degilse, ayni hatalari, ayni bahanelerle tekrarlamamasi icin! Sorulari olmali, yanitlari bulmak icin bir omur harcayacak! Dostlari olmali, ruhunun ve zihninin sinirlarini zorlayacak! Herkese yetecek kadar buyuk olmali sevgisi; Ama, kapasitesi sinirli olmali yureginin ki, hakkini verebilsin sevdiklerinin; Zaman bulabilsin; Bir tesekkur, bir elveda icin... Yasam dedikleri bir sinavsa eger; Asla vazgecmemeli sevmek ve ogrenmekten; Ama, herkesi sevemeyecegini de her seyi bilemeyecegini de fark edebilmeli insan! Tipki, her seye sahip olamayacagi gibi... Zamanin ninnisiyle, uykuda gecirmemeli hayati...!

Can DUNDAR