09-30-2006, 10:03 PM
Bugün en sevdiğim beyaz salına salına indi gökyüzünden
Herşeyi ile içime gömülen bu şehre...
Neydi bendeki bu durgunluk!
Uzun zamandır tatsız birşeyde yaşamamıştım aslında...
Oturduğum yerden doğrulup, cama doğru yürüdüm.
Günün en yoğun saati dışarda...
Kimi arkadaşının kolunda,
Kimi şakalaşıp yanındakiyle,
Kimi hararetli bir şekilde anlatarak birşeyleri,
Kimi telefonunu kurcalayıp, arada bir önüne bakarak,
Kimi de yalnızlığını koluna takarak,
Hep biryerlere yetişme çabasında.
Ama kimse arada bir üzerine konan güzelliğin farkında değil!...
Sonra pembe pardösülü küçük bir kız çocuğu döndü köşeden.
Telefonuyla konuşan annesinin elinden tutuyor,hızlı adımlarına ayak uydurmaya çalışıyor,
Ama gittikleri yönü, yeri hiç merak etmiyordu...
Onun tek ilgilendiği benim masum beyaz kar tanelerimdi.
Küçücük ağzını kocaman açmış,
Yüzünü gökyüzüne dönmüş,
Bir yandan da elindeki boncuklu çantasını sallıyordu.
Kimseyi umursamadan...
Bugün gördüğüm tek güzellik bu kızdı diye geçirdim içimden,
Yüzümde hafif bir gülümsemeyle...
O, yağan şu kardan bile çok daha güzeldi...
O, dışarda koşuşturan herkesten çok, çok güzeldi...
Sonra masamın başına döndüm.
Bitirmem gereken yarım işler,
Yapmam gereken hesaplamalarla doluydu masamın üstü...
Aklımı dışarda bırakamadan,
İçimdeki sızıyı bastırıp,
Kendime bir kahve daha söyleyip koyuldum işimi yapmaya...
Yapmam gereken formaliteler bitti birkaç saat sonra.
Askıdan montumu aldım,
Atkımı boynuma doladım,
Çantamı elime alıp vedalaştım iş arkadaşlarımla...
Sonra evin yolunu tuttum.
Aynı yolları yine yalnız yürümem gerek!!!
Kısalmıyor evin yolu tekbaşına...
Keşke bir tanıdıkla denk gelip,
Onunla paylaşsak bu uzun dönüş yolunu!
Tüm bunları içimden geçirerek devam ettim adımlarımı atmaya...
Senin işyerini gördüm karşıdan,
Renkli ışıklarla süslenmiş vitrinine baktım.
İçeri girdim hiç aklımda yokken...
Gereksiz ve ne zaman kullanacağımı bilmediğim şeyler aldım.
Bu sefer başkası ilgilendi benimle...
Düşünmedim bile aldıklarımın ne işe yarayacağını...
Kapıyı açtığımda, yüzüme vuran karlar gözyaşlarıma karıştı.
Ve yine koyuldum yollara...
Sen olsan şimdi...
Okul günlerimizden, artık görüşemediğimiz arkadaşlarımızdan bahsetsek...
Sen bana yine kilo aldığımı söylesen...
şu yağan karı paylaşsak seninle!
Paylaştıkça daha da güzelleşse kar!...
Ben kırmam artık seni,
Yeterki yanımda
Sen olsan şimdi...
bu şiirim, 1 yıl önce kaybettiğim arkadaşıma armağanım olsun...
seni hiççç unutmadım..........
Herşeyi ile içime gömülen bu şehre...
Neydi bendeki bu durgunluk!
Uzun zamandır tatsız birşeyde yaşamamıştım aslında...
Oturduğum yerden doğrulup, cama doğru yürüdüm.
Günün en yoğun saati dışarda...
Kimi arkadaşının kolunda,
Kimi şakalaşıp yanındakiyle,
Kimi hararetli bir şekilde anlatarak birşeyleri,
Kimi telefonunu kurcalayıp, arada bir önüne bakarak,
Kimi de yalnızlığını koluna takarak,
Hep biryerlere yetişme çabasında.
Ama kimse arada bir üzerine konan güzelliğin farkında değil!...
Sonra pembe pardösülü küçük bir kız çocuğu döndü köşeden.
Telefonuyla konuşan annesinin elinden tutuyor,hızlı adımlarına ayak uydurmaya çalışıyor,
Ama gittikleri yönü, yeri hiç merak etmiyordu...
Onun tek ilgilendiği benim masum beyaz kar tanelerimdi.
Küçücük ağzını kocaman açmış,
Yüzünü gökyüzüne dönmüş,
Bir yandan da elindeki boncuklu çantasını sallıyordu.
Kimseyi umursamadan...
Bugün gördüğüm tek güzellik bu kızdı diye geçirdim içimden,
Yüzümde hafif bir gülümsemeyle...
O, yağan şu kardan bile çok daha güzeldi...
O, dışarda koşuşturan herkesten çok, çok güzeldi...
Sonra masamın başına döndüm.
Bitirmem gereken yarım işler,
Yapmam gereken hesaplamalarla doluydu masamın üstü...
Aklımı dışarda bırakamadan,
İçimdeki sızıyı bastırıp,
Kendime bir kahve daha söyleyip koyuldum işimi yapmaya...
Yapmam gereken formaliteler bitti birkaç saat sonra.
Askıdan montumu aldım,
Atkımı boynuma doladım,
Çantamı elime alıp vedalaştım iş arkadaşlarımla...
Sonra evin yolunu tuttum.
Aynı yolları yine yalnız yürümem gerek!!!
Kısalmıyor evin yolu tekbaşına...
Keşke bir tanıdıkla denk gelip,
Onunla paylaşsak bu uzun dönüş yolunu!
Tüm bunları içimden geçirerek devam ettim adımlarımı atmaya...
Senin işyerini gördüm karşıdan,
Renkli ışıklarla süslenmiş vitrinine baktım.
İçeri girdim hiç aklımda yokken...
Gereksiz ve ne zaman kullanacağımı bilmediğim şeyler aldım.
Bu sefer başkası ilgilendi benimle...
Düşünmedim bile aldıklarımın ne işe yarayacağını...
Kapıyı açtığımda, yüzüme vuran karlar gözyaşlarıma karıştı.
Ve yine koyuldum yollara...
Sen olsan şimdi...
Okul günlerimizden, artık görüşemediğimiz arkadaşlarımızdan bahsetsek...
Sen bana yine kilo aldığımı söylesen...
şu yağan karı paylaşsak seninle!
Paylaştıkça daha da güzelleşse kar!...
Ben kırmam artık seni,
Yeterki yanımda
Sen olsan şimdi...
bu şiirim, 1 yıl önce kaybettiğim arkadaşıma armağanım olsun...
seni hiççç unutmadım..........